Over meerHB

Mijn naam is Joke Krist, 39 jaar oud en moeder van 2 kinderen. Ik werk inmiddels 18 jaar in het onderwijs, de meeste tijd hiervan in het VO. Mijn eigen schooltijd was niet altijd makkelijk, dus toen ik mocht kiezen welke opleiding ik ging doen, koos ik voor het onderwijs. Ieder kind verdient het om gezien te worden, met plezier naar school te gaan en onderwijs te krijgen wat past bij het individuele kind. Naast mijn baan als docent ging ik verder met studeren. Ik wou meer weten over de pedagogiek en ook meer leren over hoe onze hersenen werken en waarom kinderen zo vast kunnen lopen in het onderwijssysteem. Ik werd zorgcoördinator en dat gaf mij de mogelijkheid om kinderen op te vangen, een persoonlijk en doelgericht plan te maken, een stukje vertrouwen en motivatie terug te vinden.

Al vrij snel kwam ik erachter dat de hulpvraag vaak veel groter is dan het regulier onderwijs kan bieden. Veelal bleek dat een kind veel beter af is in een andere zetting. Kon het huidige systeem maar anders. Ondanks dat veel kinderen zich redden, vallen er nog veel kinderen uit of stromen af. Tevens kwam ik erachter, dit wist ik van binnen ook wel, dat de kinderen met een hoogbegaafdheidsprofiel nog altijd moeite hebben het hoofd boven water te houden. De kinderen, maar ook volwassenen, lopen nog altijd vast. Er is, ondanks alle goede bedoelingen, nog weinig veranderd de afgelopen 35 jaar. Ik had mij al gespecialiseerd in kinderen met ASS en besloot verder te gaan studeren.

Ik besloot mij ook in het HB profiel te specialiseren. Waarom blijven er opmerkingen bestaan als: ”Hoogbegaafd? Nou dan laten ze dat eerst maar eens zien, de cijfers zijn dramatisch!”  Het werd mij al snel duidelijk; iemand die geen IQ130+ (of zelfs UHB 145+) heeft kan ook niet begrijpen hoe dat is en hoe er wordt gedacht. Wat je ziet in de klas is vaak aangepast gedrag, kinderen willen niet anders zijn of vertonen zelfs clownesk gedrag. Sommige kinderen slaan zelfs helemaal naar binnen, of raken gefrustreerd, al begrijpen ze zelf lang niet altijd waarom. Veelal is het voor ouders ook een emotioneel traject, gezien de erfelijkheid. Er vallen ineens puzzelstukjes van vroeger op hun plek, er wordt geluisterd, je gevoel was juist. Soms is een kind niet testbaar en kan het helpen een testrapport opnieuw te bekijken, want het luisteren naar een verhaal en het observeren van een HB’er is het begin van goed onderwijs of baan.